schima @schima@mastodon.social

برام نریده‌ بودن.
#یادداشت_خودکشی

کار هیچ‌وقت تموم نمیشه، ولی آدما چرا.

۱۳مهر ۹۹:
چهارشب است که شب‌ها خودم را با دو پتو گرم می‌کنم.
امروز در خانه پولور پوشیدم.
دورنمای روشن‌کردن شوفاژها تاریک است.
«این ابتدای ویرانی‌ست».

در هنوز روی همون پاشنه میچرخه، کماکان خواهم ساخت و بهتون تعرض خواهم کرد

به نظر من برای اینکه شائبه‌ی تهمت و توطئه (مث انبوه موارد جنبش می تو) پیش نیاد بهتره یه دوربین مداربسته به خودمون ببندیم. اینجوری هم می‌تونیم راحت‌تر ثابت کنیم و مهم‌تر از اون خدای نکرده کسی رو بی‌آبرو نکردیم.
من که یه سبکشو از دیجی کالا سفارش دادم.

بعد چون تو هر خونه‌ای فقط یه کرسی بود، هر کی از راه میرسید، سریع خودشو می‌رسوند به کرسی، پاهاشو میذاشت زیر و دستاشو بهم می‌مالید، به این حرکت اصطلاحا میگفتن کرسی دست. دیگه بعدا اونجور شده.

قدیم چون هوا خیلی سردتر از الان بود، همیشه کسانی که سرمایی بودن که سهم بیشتری از کرسی رو می‌خواستند و کرسی رو به طرف خودشون متمایل میکردن، به اونا میگفتن کرسی کش، که بعد در ذهن و دهان مردم جور دیگه‌ای جا افتاده.

آره بابا. قدیم مردم دور کرسی مینشستن، بادوم و پسته مغز میکردن به اون بادوم و پسته‌هایی که پوک بوده میگفتن کرسی مغز.

برام نریده‌ بودن.
#یادداشت_خودکشی

دلم نمیخواد کاری کنم.

از درد لاعلاجی به خر میگم خان باجی

اونوقت استادای ما

ببینید کی بیدار شده

شیما جون بخواب.

حدس میزنید کی هنوز داره سکسکه میکنه؟ 🤔

حیف شد.
تازه فهمیده بودم بیگودی چه باحاله.

دیگه آخرامه

و البته چهل دقیقه‌ست بی وقفه سکسکه میکنم.