La decisión que me ayudó a crecer (aunque me doliera tantito)

Sugerencia de escritura del día Explica una decisión que hayas tomado en el pasado y que te haya ayudado a aprender o a crecer. Ver todas las respuestas

¿Qué decisión tomé que me hizo aprender?

Hace un buen rato tomé una decisión que me cambió la vida: cuestionarme mi ego.
Ese ego que muchas veces creemos que nos hace vernos más seguras, más fuertes… pero la neta, muchas veces nomás estorba.

Y sí, a veces es incómodo darte cuenta de que no todo lo que haces “por amor propio” es realmente amor propio. A veces es puro ego disfrazado, y ahí es donde empieza lo interesante.

El ego es como un curita (sirve tantito, pero no pa’ siempre)

Me di cuenta de que el ego funciona como un curita emocional. Te cubre la herida para que no te duela tanto, te hace sentir que tienes el control… pero si no lo quitas a tiempo, no sanas.
Y peor: puede taparte tanto la vista que ya ni ves lo que necesitas trabajar de verdad.

Pero no es solo un rollo interno. También está presente en cómo vivimos en sociedad. Vivimos en un mundo donde se premia a quien se infla más el pecho, pero solo si tiene con qué.

Cuando el ego se disfraza de autoayuda

Y justo ahí fue cuando me empezó a dar repelús el discurso de la autoayuda.
Porque muchas veces lo que ves no es humildad, ni sabiduría… es puro ego queriendo sentirse superior por “tener la fórmula del éxito”.

Cada quien tiene su camino, sus heridas, sus ritmos. Y no hay receta mágica que funcione igual para todas las personas.
Por eso me cuesta confiar en quien se vende como gurú. Yo misma tengo claro que no estoy ni cerca de mi potencial, pero eso no me frustra, al contrario: me emociona saber que sigo aprendiendo.

El problema es que muchos de esos mensajes motivacionales en realidad no buscan ayudarte… buscan validación, aplauso, atención. Y eso también es ego, solo que bien camuflado.

Doble moral: ¿solo está bien ser mamón si tienes lana o eres guapo?

Y ese ego social también se nota en cosas cotidianas.
Me acuerdo que un vato una vez me dijo que una chava le caía mal porque era muy presumida, pero que ni era bonita ni rica como su amiga.
Yo me quedé así ¿perdón? ¿O sea que si lo fuera, sí estaría bien que fuera mamona?

Ahí entendí que no siempre se critica el comportamiento, sino quién lo ejecuta.
Si tienes cierto “estatus”, ser presumido se ve como “confianza”, pero si no, ya es soberbia. ¿Qué onda con esa doble moral?

Ese tipo de comentarios también vienen desde el ego. Desde la necesidad de que las personas “se comporten” como se espera según su lugar en la escala social. Todo tan condicionado por apariencias.

Lo que entendí (y me cambió la manera de ver las cosas)

Al final, todo esto me llevó a hacerme varias preguntas que antes ni me atrevía:

• ¿Estoy haciendo esto desde el ego o desde mi esencia?
• ¿Me estoy comparando para crecer o para sentirme “mejor” que alguien?
• ¿Quiero mejorar porque me nace o porque siento que no soy suficiente?

Y descubrí que…

• El ego no es lo mismo que autoestima.
• Ser neta contigo misma a veces duele, pero te deja paz.
• No tienes que demostrar nada a nadie.
• Y menos en un mundo que aplaude lo superficial.

Mi consejo: suelta el ego, aunque sea poquito a poquito

No digo que sea fácil. A veces el ego se siente como un escudo. Pero la neta, también te separa de la gente, y hasta de ti misma.

Cuando empecé a soltarlo, aunque fuera poquito, todo cambió. Me hablo más bonito. Ya no me urge validarme tanto. Y sobre todo, ya no necesito tener la razón para sentir que valgo.

Porque el verdadero crecimiento personal no se presume, se nota.
Y no por fuera, sino en cómo tratas a los demás, y cómo te hablas a ti.

¿A ti también te ha pasado? ¿Te has cachado actuando desde el ego sin darte cuenta?
Te leo en los comentarios Me interesa saber cómo lo vives tú.

Rust als verzet (4)

De Koreaans-Duitse filosoof Byung-Chul Han noemt onze tijd “de hel van het gelijke”. Daarmee bedoelt hij een samenleving waarin alles op elkaar begint te lijken: mensen, meningen, emoties — zelfs verlangens. In de schijn van vrijheid zijn we verslaafd geraakt aan zichtbaarheid, prestaties en zelfoptimalisatie. Alles moet productief en nuttig zijn. Intimiteit is handelswaar geworden, zelfs onze kwetsbaarheid wordt in de media vermarkt. Zo verliezen we niet alleen elkaar, maar ook onszelf.

Centraal in het denken van Han staat het verdwijnen van de Ander. De mens is in zichzelf gekeerd, geobsedeerd door presteren, produceren en consumeren. Wat ons rest, is een uitputtingsmaatschappij waarin de ander slechts een spiegel is van ons eigen streven. Tegen deze leegte plaatst Han iets radicaals: inactiviteit. Luiheid niet als gebrek aan wilskracht, maar als daad van verzet. Het nietsdoen als ruimte waarin de ziel weer op adem kan komen. “Rust is de kern van de schepping,” schrijft hij. In die rust ontstaat ruimte voor ontmoeting, voor spel, voor het vieren van het leven. Niet het efficiënte leven, maar het zinvolle, het feestelijke — het gedeelde leven.

Maar zelfs wanneer we stilzitten, blijven we innerlijk actief. Onze gedachten razen door: over wat moet en niet moet, over straks, later, morgen. We leven vooruit, proactief, altijd alert. Nooit werkelijk aanwezig. Maar juist in het hier en nu, in echte aandacht, ontstaat ontmoeting — met de ander, met onszelf. Daar bloeit verbondenheid. En in verbondenheid ligt vervulling.

Het lawaai in ons hoofd laat zich niet zomaar uitschakelen. Het is als een verslaving: de constante stroom gedachten die ons wegleidt van het moment. Leren je te onderscheiden van wat je denkt — niet te zijn wat je denkt — vraagt oefening en tijd. Het is een beweging van identificatie naar gewaarzijn. Of, eenvoudiger gezegd: oefenen in aanwezig zijn — zonder af te dwalen, zonder te oordelen, met vriendelijkheid.

In onze ontmoetingsplek voor mensen van 60 jaar en ouder zien we dit verlangen dagelijks. Mensen komen niet om iets te bereiken, maar om samen te zijn. Om gezien te worden, juist wanneer er niets bewezen hoeft te worden. Soms begint het met een kop koffie, een wandeling of een potje jeu de boules. Een schouderklop. Een stil gesprek. Kleine dingen, grote betekenis.

Maar zelfs daar kan het ego stilletjes weer de leiding nemen. Ogenschijnlijk is er geen ander doel dan samenzijn, maar we zijn soms vergeten wat dat werkelijk betekent. Dan raken we verstrikt in ons eigen verhaal, en wordt de ander onbedoeld publiek. Zo verschuift ontmoeting ongemerkt naar projectie — terwijl het verlangen naar verbinding juist de reden was om samen te komen.

Community building is geen project, maar een houding. Het is ruimte maken voor ontmoeting zonder doel. Voor luisteren zonder oordeel. Voor verhalen die niet gedeeld hoeven te worden op een scherm, maar mogen ontstaan in de stilte tussen mensen. Daar, in die aandachtige traagheid, gloort het feest van het mens-zijn. Daar herinneren we ons dat we niet losstaan van het leven, maar er middenin bestaan.

En misschien — heel misschien — is het juist een van de grootste narcisten van onze tijd, Donald Trump, die de neoliberale levenswijze uiteindelijk laat imploderen. Niet omdat hij haar bestrijdt, maar omdat hij haar tot het uiterste doorvoert. Trump ís het doorgeschoten ego: de man die alles bezit en geen last heeft van empathie, die alles uitvergroot wat deze tijd kenmerkt — spektakel, dominantie, zelfverheerlijking, schijnvrijheid.

Maar hij is geen held, en ook geen schurk. Hij is een uiting van een bredere dynamiek waarin het ego en het machtsspel de boventoon voeren. Zijn team gelooft werkelijk dat het vecht tegen corruptie en voor herstel van democratie — maar raakt ondertussen net zo verstrikt in machtsdenken als hun tegenstanders. Het gaat allang niet meer om verbinding of gemeenschap, laat staan om waarheid of gerechtigheid. Het gaat om wie de macht krijgt. En daarmee wordt ook het verzet een spiegel van wat het zegt te willen bestrijden.

Misschien voert deze tijd het narcisme zo ver door dat we het eindelijk gaan doorzien. Dat we er collectief kotsmisselijk van worden — van hem, en daarmee van onszelf. En dat we in die walging wakker worden. Niet om nog een nieuwe leider te zoeken, of een nieuwe oplossing, maar om het kampvuur weer aan te steken. Om ons opnieuw tot elkaar te verhouden, traag en tastend. Als mensen, als gemeenschap.

Wie weet: pas als het ego leert meebewegen in plaats van overheersen, kan het leven zich weer verdiepen.

Rob van Boven (1951) is psycholoog en geregistreerd psychotherapeut. Hij was consultant voor verschillende organisaties (drugs en verslaving counseling, vaardigheden workshops) en werkte vijftien jaar als een behandelingscoördinator in een psychiatrische instelling. Bij Rob van Boven wordt het geloof van de overlever bewust gemaakt en een juiste plaats gegeven. Het doel is om los te komen van de dwang van het geloof en bewustzijn te ontwikkelen naast deze denk- en voelpatronen. Hoe meer je van het geloof van de overlever bevrijd bent, zonder het te bestrijden, maar door het de juiste plek te geven, hoe vrijer je kan leven.

Luuk Mur ( 1952) is psycholoog en heeft een drietal boeken geschreven over de door hemzelf ontwikkelde hulpverleningsmethode communitysupport. Hij is lid van de Dzogchen Community Nederland. Dzogchen is een vorm van Tibetaans boeddhisme waarbij veel belang wordt gehecht aan de ontwikkeling van individueel bewustzijn. Bij deze traditie streeft men naar non-dualiteit van het bewustzijn. Mensen zijn zich niet alleen bewust ( je weet dat je dit leest), maar je kunt je ook bewust zijn van dit eerste bewustzijn. Dit meta-bewustzijn wordt ‘gewaarzijn’ genoemd.

 

Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.