Ik moest denken aan mijn rijinstructrice, die na 25 lessen zei: “Ewout, besef je dat jij met je wegligging andere weggebruikers de stuipen op het lijf jaagt?”

https://www.schroder.blog/p/gepaste-afstand

'Ik heb over je gedroomd', zei de man. 'We waren samen en gingen ergens heen.'
'Leuk!' zei ik. 'Waarheen?'
Hij keek bedachtzaam voor zich uit. 'Ik hoopte eigenlijk dat jij dat nog wist.'
'Ik was er niet bij, helaas,' antwoordde ik.
'Dat is het euvel van onze relatie, inderdaad,' zei hij. 'Jij bent er niet bij.'

Dit is mijn ode aan de lanterfanters,
de flierefluiters, de dagdieven, de baliekluivers.

Lange tijd haalde ik mijn neus voor jullie op. Excuus daarvoor. Het komt door mijn oma: bij haar om de hoek woonde een meneer die zijn dagen starend in zijn voortuin sleet.

https://www.schroder.blog/p/ode-aan-de-lanterfanters

"Hij is snel", zei Yuf, "nieuwste model robot. Kan 45 km/uur rennen en dat 2 dagen volhouden voor zijn accu leeg is. Let op hoe ik dit doe"

Hij pakte een slinger, als waar je een tennisbal voor je hond mee weggooit, deed er een bol klei in en slingerde die naar model MQ-25-revB. De bol kwam precies op het scharnier van zijn knie.

"Zijn robotvingers krijgen het er niet af en als het hard wordt, valt hij om. En dan is hij voor ons".

Zijn grijns was bijna net zo eng als de robot zelf.

Hester kon vliegen. Althans, dat beweerde ze tijdens haar introductieweek bij de studentenvereniging, maar tot een test kwam het niet, mede dankzij de focus op ontgroeningen.

In het tweede jaar van haar studie was ze echter een keer zó dronken dat ze haar kunsten wilde demonstreren. Op de 8e etage stapte ze over de rand en liet zich vallen.

In shock rende iedereen naar beneden: niets. Een kreet boven hen liet hen opkijken; daar vloog ze, zwaaiend met de fles wodka die ze mee had gejat.

Ik werd dood wakker, dat was raar; de wereld zag er ineens heel anders uit. Ik stond op en keek achterom naar mezelf, nog liggend op bed. Mijn vrouw naast me, onwetend van wat haar te wachten stond, tegen mij aan genesteld, haar arm om mij heen.

"Nou, duurt het nog lang?" hoorde ik bij de deur. Een figuur in cape gebaarde dat ik mee moest komen. Maar eigenlijk had ik geen zin; de vogels begonnen al te fluiten en ik miste mijn vrouw nu al.

Ga maar zonder mij, zei ik, ik blijf nog even

Ik lig met 39 graden koorts op de bank. Op de plek waar tot gisteren een weelderige cactus stond, zit Albert Einstein al de hele ochtend te oreren over het belang van lichaamsbeweging.

Mijn gezin is het huis ontvlucht en eerlijk, dat is beter voor iedereen.

Het onvermogen om deze staat van zijn te accepteren, gecombineerd met mijn talent voor overdrijving, samengebald in een kokend lichaam, maakt dit de ergste griep ooit.

Lees mijn verhaal hier: https://www.schroder.blog/p/cactus-albert

Terwijl sirenes loeiden ging carnaval gewoon door. De stad denderde in polonaise door de straten. Toen de vijand binnenmarcheerde, raakten ze verstrengeld in de sliert hossende feestvierders. Een generaal brulde: 'Aanvallen!', maar kreeg een confettikanon in zijn gezicht. Een dronken prins carnaval sloeg een arm om hem heen. 'Jongen, jij hebt dorst!' De muziek zwol aan. Iemand gaf een biertje aan een soldaat. Toen zette de generaal voorzichtig een stap naar links, toen naar rechts...
#zkv

Homoooo! Ik kijk op, maar het is niet aan mij gericht, maar aan de man aan de overkant van de straat. Waarom roep je dat? Vraag ik de alfa-aap die het roept. Hij is een vuile homo, is het antwoord.

Denk even na, zeg ik, als hij homo is, zit hij niet achter de vrouwen aan, dus meer voor jou.

Het duurt even maar dan klikken beide hersencellen in elkaar; ja, dat is zo, homo's goed! Ben jij homo? Nee, geef ik toe.

Heterooooo! Roept hij en komt vervolgens dreigend op mij af.

De wereld ligt open als een stuk rauw vlees. De IJzeren Klauw scheurt met brute kracht. De Zilveren Vork prikt, verdeelt en verslindt. Het Bronzen Zwaard snijdt met genadeloze precisie. Maar diep in het merg ligt de ware rijkdom, de smaakmaker. Terwijl zij strijden om spier en vet, missen zij de essentie. Wat zij laten liggen, borrelt, rijpt, wacht—tot het hén verslindt.

Voor zijn voorschot op Valentijn wipte hij snel zijn bitjes uit. Met de gramschap van zijn vader die de ortho betaalde rekende hij later wel af. #zkv

Terwijl wereldmachten via chatbots menselijkheid veinzen, zet ik streepjes met pastel. Bekijk mijn schetsboek.

https://www.schroder.blog/p/mijn-schetsboek

Harold kwam per ongeluk achter zijn bijzondere gave; toen de overvaller voor hem stond, keek hij die zo intens hatend aan, dat die dood neer viel.

Zware criminelen volgden; de ene na de andere viel 'plotseling' dood neer. Dat ruimde lekker op. Toen volgden de kleinere criminelen, toen de klootzakken, de eikels en de hufters. Harold kreeg er zowaar bijna plezier in.

Maar toen hij besefte wat hij werkelijk aan het doen was, besloot hij nog één slachtoffer te maken en pakte zijn spiegel #zkv

Mijn lamellen zijn ooit blijven steken in een halfopen stand, waardoor ik de wereld in flarden zie. Al jaren verschijnen mensen, dieren, voertuigen, om meteen weer te verdwijnen, opnieuw op te duiken, te verdwijnen. #zkv #niets

https://www.schroder.blog/p/het-niets-van-nooitgedacht-ii

Er was eens een man die gek was op drop.
Iedereen kende hem niet anders dan met een lange staaf drop in zijn mond.
Zelfs na zijn overlijden ging het gerucht dat hij 's nachts door de straten spookte met een dropstaaf in zijn mond. Sindsdien viert men zijn sterfdag op 8 januari als Sint Dropsdag, Op die dag mag iedereen, heel de dag drop eten. Ook zijn verjaardag wordt gevierd, maar omdat niet bekend is wanneer hij jarig was, mag iedereen zelf bepalen wanneer het tweede sint Dropsdag is.

Ik geef toe: eerder vandaag moest Jo de rits van mijn jas nog dichtdoen, terwijl ik snikte dat de pijn bijna ondragelijk was. Nu, oog in oog met fysiotherapeut Myriam, geef ik het een ‘vijf, misschien een vier’. Voor me ligt een stencil met tien emoticons.
https://www.schroder.blog/p/mijn-lichaam-is-een-tamagotchi

Dan verschijnt hij met een megafoon: "Ik ben de kerst!"

Omdat mijn moeder graag een Makro-pas wilde hebben, schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel.

Lees mijn #zkv over #preppen - voorbereid zijn op noodsituaties.

https://www.schroder.blog/p/rode-bieten-en-zure-matten

"Henk had zich eens grondig verdiept in het Wilhelminapark, de eerste forensenwijk van Zeist. Hij hees ons monter in zijn virtuele paardentram. We lieten het stinkende Utrecht achter ons en trokken naar het bosrijke Zeist: dé plek waar rijke stadslieden hun zomerverblijf hadden." Lees mijn column op: https://www.schroder.blog/p/historische-mokkataart
#zkv