bij de C(alifornia)FC is de oprit belabberd, grijpt de parkeerhulp me zonder waarschuwing, ik duw m weg en zeg boos wat duingen (zonder de verwachting dat die er iets mee doet)
er komt iemand naar buiten die blijft wel op afstand en begri,jpt mijn engels maar cirkelt om me heen? was vaag. ik was nog half in paniek na 2 onverwachte grijp mementen. Het eten van spagheti het ijs choco drankje met kaas schuim als toetje heeft me genoeg rust gegeven ik voel me weer stabiel 2/3
oh ve]ergeten reply te doen in mijn geklaag.
ik ging naar buiten en moest uit mijn rolstoel opstaan omdat de betonnen oprit te kapot was, ik zie linksonder niks en terwijl ik oplet om niet mijn balans te verliezen voelt mijn stoel vreemd, blijkt de parkeer-drol over mijn stoel gebogen te staan om m van me over te nemen.
Iin reflex sla ik met vlakke hand op zijn borst, meer snel wegduwen maar ik ben er flink van geschrokken, ik was net weer rustig, net niet meer hyper alert en dan dit... 3/4
helaas voor mij is indonesië een high context land dus is de context belangrijker dan de woorden, en ik heb een rolstoel en ben traag en een toerist dus wil ik vast hulp en kan ik er niet om vragen. daar bovenop is het de norm om naar de gezrndheid van anderen te vragen dus continue apa? wijzend naar arm, antwoord stroke/struk di mana? waar heen door, naar huis. gelukkig vertellen ze elkaar ook wat ik heb en kent de omgeving me nu. maar het is beleefd te helpen, en mijn afwijzen wordt als
beleefdheid gezien waardoor ik agressiever moet praten. zoveel ongewenste interacties. gelukkig kent de portier in het boasdinghouse me, hij ziet me klooien met het slot, staat op, ik zeg pelan (traag) hij zet 2 stappen zegt bisa (lukt ?)
ya, hij loopt rustig door en ik haast niet en heb m ongeveer open als die er is, hij loopt weer weg. geen druk voor me erkenning dat ik het kan. en het is zijn werk dus gaf deze interactie me rust na de andere interacties
k heb af en toe alleen momenten nodig